Με κάθε φράση που διαβάζω από το βιβλίο της Αριάνα Χάρουιτς "Σκοτώσου, αγάπη" (εκδ. Opera, σε εκπληκτική μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη) μεγαλώνει ο θαυμασμός απέναντι και στη συγγραφέα και στη Λιν Ράμσεϊ, που τόλμησε να το μεταφέρει στον κινηματογράφο. "Με το 'να χέρι κρατάω το παιδί μου, με το άλλο μια σκούπα. Με το 'να χέρι μαγειρεύω, με το άλλο μαχαιρώνομαι. Τι ωραίο που έχουμε δύο χέρια. Τι πρακτικό. Έξω με περιμένει το αυτοκίνητο με τη μηχανή αναμμένη, τρέχω προσπαθώντας να μη σκοντάψω, κορνάρουν. Άκουσα! Θέλουν σώνει και καλά να' μαι μαζί τους, καθισμένη στη θέση του συνοδηγού, με τη ζώνη καλά δεμένη, με την προσδοκία της κυριακάτικης βόλτας. Πού πάμε;, ρωτάει η πεθερά μου που δεν πενθεί πια και συμπεριφέρεται όπως κάθε χήρα, σαν αυτές που βλέπουμε στα τραπέζια των μοντέρνων cafes να τρώνε πάστες". Η Χάρουιτς είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή της (fractal.gr) ότι η γραφή "πάντα είναι και δεν είναι αυτοβιογραφική". Το έγραψε μετά...