Η Gucci δεν κατασκευάζει απλώς μαντίλια. Κατασκευάζει τελετουργίες. Και μνήμες. Το να μπαίνει κανείς στο αρχείο των μεταξωτών μαντιλιών της Gucci μοιάζει περισσότερο με άνοιγμα σε ένα μεγάλο εικονογραφημένο παραμύθι παρά με μια απλή άσκηση παρατήρησης. Εκεί, τα σχέδια, οι στάμπες, τα προσχέδια και οι πινελιές μετατρέπονται σε ένα είδος σιωπηρής αφήγησης ογδόντα χρόνων: από τη δεκαετία του 1960 έως σήμερα, μέσα από τις εποχές, τις τάσεις και τις εμμονές της μόδας. Στο Palazzo Settimanni στη Φλωρεντία, εκεί όπου κάποτε κατοικούσαν ευγενείς και αργότερα δούλευαν τεχνίτες του δέρματος, ο αέρας ακόμη μοσχοβολά παλιά δόξα και ολόφρεσκο, απαλό μετάξι. Τα μαντίλια της Gucci δεν είναι απλώς αξεσουάρ: είναι οπτικά ποιήματα, είναι αφηγήσεις που φοριούνται, κομμάτια μιας ιστορίας που πλανάται στον αέρα με την ίδια χάρη που πλέει το μετάξι στον άνεμο. Είναι η πεμπτουσία της κομψότητας: όταν τα υφάσματα κινούνται ελεύθερα, αφήνουν πίσω τους όχι...