Οι Φλερύ Μεροζί ήταν μακριά από το Παρίσι, περίπου μία ώρα με το τρένο. Αφού όμως επιβιβάστηκε στον πλησιέστερο σταθμό, διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε ταξί για να τη μεταφέρει ώς εκεί. Αναγκάστηκε να περπατήσει στην ερημιά, για περίπου μισή ώρα. Όταν έφτασε τελικά στις φυλακές, "άρχισα σιγά σιγά να μπαίνω στα άδυτα", όπως αφηγείται σήμερα η Εύα Νικολαίδου στο Marie Claire. Αφού την υποδέχτηκαν οι μοναχές που φρουρούσαν τις κρατούμενες και ανέλαβαν να την ξεναγήσουν στο εσωτερικό του ιδρύματος, "κάθε πόρτα που άνοιγε νόμιζα ότι ήταν και ένα μικρό Χίλτον: έβλεπα γυμναστήρια, κομμωτήρια, αίθουσες θεάτρου, κινηματογράφου". Αυτή είναι μια από τις εμπειρίες του παρελθόντος, από τις πρώτες μιας έρευνας ζωής σε σωφρονιστικά ιδρύματα, που μοιράζεται η δημοσιογράφος και συγγραφέας στο νέο βιβλίο της, "Φυλακές. Γυναίκες πίσω από τα σίδερα. Χθες και σήμερα" (εκδ. Κάκτος): μια έκδοση μοναδική για τα δεδομένα της ελληνικής βιβλιογραφίας, αφού το υλικό...