Από την Ελιάνα Χρυσικοπούλου Οι αδύνατες, οι φύσει αδύνατες, οι "είναι το σκαρί μου" αδύνατες, οι "έμαθα από μικρή να τρώω σωστά" αδύνατες δεν θα το καταλάβουν ποτέ: για μια γυναίκα που διαχρονικά ταλαιπωρείται με το βάρος της, η σχέση της με το φαγητό είναι ίσως η δυσκολότερη απ' όλες. Το φαγητό είναι παρηγοριά και τιμωρία ταυτόχρονα, ένας φαύλος κύκλος πάθους και ενοχής. Και ενώ ο πόλεμος με το σωματικό βάρος μπορεί να σημαίνει χίλια διαφορετικά πράγματα (στρες, κατάθλιψη, πένθος, κιλά εγκυμοσύνης που παγιώθηκαν, ορμονικές διαταραχές, εμμηνόπαυση, έλλειψη οριοθέτησης, χαμηλή αυτοεκτίμηση, εγκατάλειψη εαυτού), το βίωμα όσων κάνουν διαχρονικά δίαιτες έχει έναν κοινό παρονομαστή: το φαγητό δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό. "Τη μισή μέρα σκέφτομαι πώς θα αδυνατίσω και την άλλη μισή τι θα φάω", λέει ένα meme που δεν έγινε τυχαία viral - είναι μια εκπληκτικής ακρίβειας αποτύπωση του τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι εκείνου που πασχίζει να χάσει...