Σχεδόν έξι αιώνες μετά τη δημιουργία τους, τα έργα του Ιερώνυμου Μπος συνεχίζουν να προκαλούν ανατριχίλα. Σκοτεινά, εφιαλτικά και ταυτόχρονα γοητευτικά, τα έργα του Ολλανδού ζωγράφου μοιάζουν να έχουν δημιουργηθεί όχι απλώς για να εντυπωσιάσουν, αλλά για να ταράξουν το υποσυνείδητο του θεατή. Και όμως, πίσω από τη φαινομενική παραφροσύνη κρύβεται μια εκπληκτικά λογική δομή. Το έργο του Μπος χαρακτηρίζεται από μια ειρωνική σύγκλιση ονείρου και πραγματικότητας - μια σύγκλιση που οι Σουρεαλιστές του 20ού αιώνα θα θεωρούσαν ιδανική. "Να συγχωνεύσουμε το όνειρο και την πραγματικότητα σε μία υπερπραγματικότητα" έγραφε ο Αντρέ Μπρετόν στο "Μανιφέστο του Σουρεαλισμού". Ο Μπος το είχε ήδη καταφέρει - αιώνες πριν. Στον εμβληματικό "Κήπο των Επίγειων Απολαύσεων", η σύνθεση παραμένει κατανοητή. Βλέπουμε ουρανό, βλάστηση, ανθρώπους - όλα γνώριμα. Και ακριβώς εκεί ξεκινά η αποσύνθεση. Μια πάπια ταίζει έναν άνθρωπο με κεράσια, ένας βασιλικός...