Όταν ο πατέρας του Βασίλη Κεκάτου μεγάλωνε στην Αυστραλία, "κάπως μόνος του", μια και οι γονείς του δούλευαν σε εργοστάσια πολλές ώρες τη μέρα, συνήθιζε να κάνει μια "τελετουργική" διαδρομή, σπίτι-σχολείο, σχολείο-σπίτι, μέσα από μια παλιά εθνική οδό. Στην ερημιά της ασφάλτου, ένα βενζινάδικο ήταν μοναδικό σημείο ζωής, μα όχι αρκετό για να κάνει το μικρό παιδί να μη φοβάται. Ο κύκλος του φόβου θα έσπαγε όταν μια μέρα ένας υπάλληλος του βενζινάδικου θα του μιλούσε και θα του έδινε ένα καπέλο με την επωνυμία της φωτεινής επιγραφής και μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: "Αυτό θα σε προστατεύει". Ο σκηνοθέτης αφηγείται αυτή την ιστορία, που μοιάζει βγαλμένη από την ψυχή κλασικών road movies, ενώ καθόμαστε σε ένα καφέ στην Άνω Κυψέλη, όπου ξέρουν εξίσου καλά τον ίδιο αλλά και το τσάι που πίνει. Η Αθήνα τον "χαώνει", λέει, όπως και οι μεγάλες πόλεις γενικά, ως παιδί που μεγάλωσε στην Κεφαλονιά. Αλλά στην Άνω Κυψέλη έχει βρει το "αστικό χωριό"...