Σνομπάρισμα τέλος! Όπου και να πάω μου αρέσει! ανακοινώνει στην παρέα μας η άλλοτε δύσκολη ταξιδιώτισσα και μας αποκαλύπτει ότι απήλαυσε τη βόλτα στο Αιγάλεω, όπου είχε πάει γκρινιάζοντας και με μαύρα γυαλιά ηλίου για να μην τυχόν και πέσει πάνω σε γνωστούς. Γελάμε. Απέκτησε χιούμορ. Αλλά ξέρω πως έχει δίκιο. Έχω πάει κι εγώ στο Αιγάλεω, βόλτα με το μετρό, καθώς και στον Κορυδαλλό και τη Νίκαια, μέρη που γνώριζα μόνο από απερίγραπτα παραπονιάρικα λαϊκά τραγούδια, και μου άρεσαν όλα, ζήλεψα την ησυχία, τα δέντρα, τους πεζόδρομους, τα μαγαζιά. Έβγαζα φωτογραφίες σαν ευτυχισμένη τουρίστρια, όπως και ήμουν, έστω για τη διάρκεια ενός απογεύματος. Τα τραγούδια συχνά εστιάζουν στο παράπονο όταν κάνουν μια απλή βόλτα σε γειτονιές, κι όταν ταξιδεύουν σε επαρχιακές πόλεις έχουν στα μπαγκάζια τους μελαγχολία, από το Διδυμότειχο μπλουζ βορείως, μέσω Κατερίνης και του τραίνου που περιμένεις, Λαρίσης και Τρικάλων που επίσης περιμένουν κάποιον...