Αν κάτι χαρακτηρίζει τη Σοφία Νικολαίδου, είναι η ανάγκη της να αφουγκράζεται: τους ανθρώπους, τις πόλεις, τη μουσική. Κι αν κάτι δεν έχει αλλάξει πάνω της από την πρώτη φορά που τη συνάντησα με αφορμή το μυθιστόρημά της, Πλανήτης Πρέσπα (εκδόσεις Κέδρος, 2002), είναι το χαμόγελό της. Ένα χαμόγελο που γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν μιλάει για το γιο της ή τους φοιτητές της, στο τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου διδάσκει Δημιουργική Γραφή. Τα βιβλία της, ανάμεσά τους και το Καλά και σήμερα: Το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος (Μεταίχμιο, 2015), που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, την ταξίδεψαν στις Η.Π.Α. και την Ευρώπη. "Θεωρώ τα ταξίδια εμπειρίες που μπορεί να σου καθαρίσουν το βλέμμα", μου λέει ένα βροχερό ανοιξιάτικο απόγευμα, λίγο πριν βουτήξουμε μαζί στον κόσμο του πιο πρόσφατου μυθιστορήματός της, Δικά μας παιδιά (Μεταίχμιο, 2024). Πώς σου...