Ένας πόλεμος που για τους εξωτερικούς παρατηρητές καταλήγει μετά από τέσσερα χρόνια σχεδόν σαν ένας λευκός θόρυβος που παίζει πίσω από την καθημερινή ειδησεογραφία δεν παύει, για όσους τον βιώνουν άμεσα ή έμμεσα, να διατηρεί ατόφια τη φρίκη του, με τους θανάτους, τους τραυματισμούς, την ανέχεια, την οδύνη του εκτοπισμού ή την αγωνία μιας καθημερινότητας στην εμπόλεμη ζώνη, όπου η ζωή αποτελεί διαρκές διακύβευμα. Επειδή δεν πρέπει να ξεχνιέται κανένας από τους πολέμους που μαίνονται γύρω μας -ακόμα και ή ειδικά εκείνοι που κατέληξαν να μας γίνουν, δυστυχώς, συνήθεια- το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να δίνουμε φωνή σε όσους εξακολουθούν να τους ζουν. Πώς συνεχίζουν να αγαπούν και να δημιουργούν και να ονειρεύονται, να κάνουν όλα όσα μάς κάνουν ανθρώπους, στις πιο ακραίες συνθήκες; Από πού πιάνονται ενώ ο κόσμος γύρω τους καταρρέει, όχι μόνο για να επιβιώσουν ψυχικά αλλά και για να απολαύσουν στιγμές ευτυχίας;...