Άκουσα χθες με προσοχή τον Κώστα Καραμανλή. Και μοιραίως, αναρωτήθηκα. Καμιά "κρίση απαξίωσης" δεν είχε δει όταν κάποια ελληνική κυβέρνηση, έκανε ένα δημοψήφισμα που έμοιαζε με εθνική ζαριά κι ύστερα πήρε το αποτέλεσμα του και το 'φερε τούμπα με ξεδιάντροπο τρόπο; Διότι τότε δεν μίλησε. Καμιά "κρίση απονομιμοποίησης, αμφισβήτησης και απόρριψης του θεσμικού πλαισίου" δεν είχε δει, όταν ενοχοποιούνταν δυο πρώην πρωθυπουργοί κι άλλα οκτώ πολιτικά στελέχη της αντιπολίτευσης, (ανάμεσά τους κι αυτός που χαιρετούσε χθες), με την χυδαία επιστράτευση δυο δωροδοκημένων κουκουλοφόρων μαρτύρων; Διότι και τότε δεν θυμάμαι να μίλησε. Την "αμφισβήτηση του κύρους και της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης" την βλέπει μόνο εσχάτως ή μήπως την είχε διαπιστώσει και όταν ένας πρώην πρωθυπουργός διόριζε επικεφαλής του νομικού του γραφείου, μια ξανθομαλλούσα πρόεδρο του Αρείου Πάγου την επόμενη μέρα της συνταξιοδότησης της; Διότι δεν θυμάμαι κάποια αντίδραση του...