Η εμμονή επί χρόνια της Δύσης στις ανοικτές αγορές υπηρέτησε με συνέπεια τη μεγέθυνση του χρηματοπιστωτικού τομέα που έφερε μεν άπειρα υπερκέρδη στους διαχειριστές κεφαλαίων αλλά υπονόμευσε από την άλλη την παραγωγική βάση των εθνικών οικονομιών και λειτούργησε διαβρωτικά στην προοπτική της παγκόσμιας ανάπτυξης.* Του Αντώνη Ζαίρη Η τάση για εύκολο πλουτισμό και η προσοδοθηρία έγιναν εθνικός στόχος αρκετών Κυβερνήσεων με απροκάλυπτα ωφελημένους τους λίγους και όχι τους πολλούς με αποτέλεσμα τη διεύρυνση των ανισοτήτων και την βίαιη διαταξική αναδιανομή των εισοδημάτων. Πολλές από τις νέες οικονομικές ελίτ ενδιαφέρονται περισσότερο για το πώς θα μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους από το να επενδύσουν σε σύγχρονες υποδομές, ανανέωση του μηχανολογικού τους εξοπλισμού, αυτοματοποίηση της παραγωγικής τους διαδικασίας, βελτίωση των αλυσίδων εφοδιασμού και διακίνησης των προϊόντων τους κ.ά. Το χειρότερο όμως από μεριάς δυτικών Κυβερνήσεων ήταν ότι...