Αυτό που με τρομάζει περισσότερο δεν είναι η επερχόμενη κρίση - αυτή είναι αναπόφευκτη και ήδη βρίσκεται καθ' οδόν. Με ανησυχεί ποιοι θα την διαχειριστούν. Οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα εκλέγουν τηλεπερσόνες, συνωμοσιολόγους και επαγγελματίες της αερολογίας για να μας εκπροσωπήσουν στην Ευρωβουλή ή στη Βουλή, θα είναι αυτοί που θα αποφασίζουν για το μέλλον ενός κόσμου που τρίζει από άκρη σε άκρη. Αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Από την Ουάσιγκτον μέχρι το Παρίσι και το Βερολίνο, ο ανεπτυγμένος κόσμος έχει πέσει θύμα της ίδιας αυταπάτης: ότι η ευημερία είναι μόνιμη, αυτοματοποιημένη και δεν απαιτεί προσπάθεια. Ότι τα δύσκολα τελείωσαν. Κι ότι μπορούμε να παίζουμε με τη φωτιά χωρίς να καούμε. Όμως η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με αυτό το αφήγημα. Χρόνια τώρα γράφω - κι επιμένω - ότι η ελληνική κρίση δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο προπομπός. Σήμερα, οι αριθμοί και τα γεγονότα δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας: το χρέος των ΗΠΑ είναι...