Στο προηγούμενο σημείωμά μου διατύπωσα ορισμένες σκέψεις μου σχετικά με το άθλιο Δημοψήφισμα στις 5/7/2015 και την επακόλουθη, αναγκαία "κωλοτούμπα" του Τσίπρα, αναγκαία διότι είχε φτάσει σε πλήρες πολιτικό αδιέξοδο, στο Χείλος της Αβύσσου, όπου είχε οδηγήσει την χώρα, αποκλειστικά με δική του ευθύνη. Το μειοψηφικό ΝΑΙ του 38.69% ήταν εύκολο ερμηνεύσιμο και διαχειρίσιμο. Οι αιώνιοι "ευρωλιγούρηδες" ήθελαν συμφωνία, οιαδήποτε συμφωνία, ακόμα και την ανύπαρκτη του Ερωτήματος, διότι η εναλλακτική ήταν η έξοδος από την Ευρωζώνη, πιθανότατα και από την ΕΕ, η πλήρης κατάρρευση της χώρας με άτακτη χρεοκοπία και η ανθρωπιστική καταστροφή. Στο έλεος της διεθνούς φιλανθρωπίας. Σαράντα χρόνια Μεταπολίτευσης, σταθερής ανόδου της χώρας, θα γίνονταν στάχτη και αίμα. Το ΟΧΙ, όμως, τι σήμαινε; Τι ήθελαν οι υποστηρικτές του; Η βολική ερμηνεία ήταν η στήριξη της διαπραγματευτικής ισχύος του Τσίπρα, όπως ερμηνεύτηκε για να δικαιολογήσει την "κωλοτούμπα"...