Του Μανόλη Καψή Για χρόνια το θέμα αποτελούσε πηγή έντασης με τη σύζυγό μου. "Γιατί τώρα πρέπει", μου γκρίνιαζε, "να περπατήσουμε άλλα δυο χιλιόμετρα για να είμαστε μόνοι στην παραλία. Δεν είναι ωραία και εδώ με τις ομπρέλες;" Εγώ φυσικά επέμενα και συνεχίζαμε έως ότου το περιβάλλον να ανταποκρίνεται με τις απαιτήσεις. Ήταν όμως μόνο μια παραξενιά; Μήπως ήμουν θύμα των διαφημίσεων, που όλες δείχνουν τις παραλίες άδειες από κόσμο; Μήπως ήταν κανενός είδους μισανθρωπισμός; Αργότερα όταν ο πρωινός πρωινός περίπατος στο βουνό ή στην εξοχή μου έγινε απαραίτητη συνήθεια και σχεδόν φυσική ανάγκη, μπόρεσα να διατυπώσω μια "θεωρία" για τους λόγους των σχεδόν εμμονικών μου συνηθειών και να δώσω και μια ερμηνεία της απόλαυσης. Γιατί όταν εξηγείς και ερμηνεύεις κάτι, η απόλαυση είναι μεγαλύτερη. Αυτό που απολαμβάνω λοιπόν στους πρωινούς μου περιπάτους, είναι η επαφή με τη φύση και το πράσινο, ο καθαρός αέρας, η δροσιά του ξημερώματος στη φύση, η...