"Σήμερα γράφω για το Ταχυδρομείο. Που έκλεισε. Ένα ειδοποιητήριο στην πόρτα, ένα σκουριασμένο λουκέτο, κι ο αέρας που σφυρίζει μέσα από τα κάγκελα. Εκεί που κάποτε μύριζε χαρτί, μελάνι και ανθρώπινη φωνή, τώρα μόνο σιωπή. Το ρολόι στον τοίχο σταμάτησε να χτυπά, σαν να κουράστηκε κι αυτό να μετράει τη μοναξιά. Ο παππούς ήρθε νωρίς, όπως κάθε μήνα. Κρατούσε τον φάκελο της ΔΕΗ διπλωμένο στα δύο, για να πληρώσει. Μα ο γκισές ήταν άδειος, το φως σβηστό. Κοίταξε δεξιά κι αριστερά, σαν να περίμενε να πεταχτεί από μέσα η κυρα-Ελένη με το μπλε ταγιέρ να του πει ''περάστε, κύριε Μανώλη, ήρθε κι ένα γράμμα από το παιδί σας''. Μα τίποτα. Ούτε παιδί, ούτε γράμμα, ούτε Ελένη. Το ταχυδρομείο ήταν η απόδειξη ότι κάποιος θυμάται πως υπάρχουμε. Κάθε φάκελος, μια ανάσα απ' τον έξω κόσμο. Ένα δέμα απ' τη Γερμανία, μια φωτογραφία από την θητεία του γιου στον Έβρο, μια ευχή απ' την Αθήνα, ένα ''ζω ακόμα'' που έφτανε καθυστερημένο, μα αληθινό. Τώρα ούτε...