Η ιστορία της τέχνης είναι, σε μεγάλο βαθμό, η ιστορία του βλέμματος. Κι αυτό το βλέμμα υπήρξε σχεδόν πάντοτε ανδρικό. Από τις αισθησιακές Μαντόνες του Τιτσιάνο ως τις ψυχρές Ολυμπίες του Μανέ, η γυναίκα εικονογραφείται όχι ως υποκείμενο αλλά ως θέαμα. Ή μάλλον, ως προβολή του ανδρικού φαντασιακού. Credit @Στέλλα Καπεζάνου και Skoufa Gallery Ο χρωστήρας -εκείνο το φαινομενικά αθώο εργαλείο της καλλιτεχνικής δημιουργίας- γίνεται φορέας ενός συστήματος επιβολής· μιας κομψής, καλλωπισμένης, αλλά βαθιά εξουσιαστικής ανάγνωσης της γυναικείας ύπαρξης. Η Καπεζάνου, όπως σωστά επισημαίνει η Ματίνα Τσιγκάκου στο κείμενό της που ακολουθεί, όχι μόνο αντιστρέφει αυτή την οπτική, αλλά αποδομεί το ίδιο της το μέσο. Χρησιμοποιεί την παράδοση του βλέμματος για να την υπονομεύσει, επανατοποθετώντας το γυναικείο κορμί όχι στο κάδρο της ηδονής αλλά στον χώρο του λόγου και της πολιτικής - στον χώρο της μαρτυρίας και της ματιάς που επιστρέφει. Εξηγεί η...