Τον ζωγράφο πρωτογνώρισα στου Καλφαγιάν το 2017 (απ' όπου και η φωτογραφία του, παρακάτω), μπροστά από το "μεγαλύτερο σκονάκι Ιστορίας της Τέχνης". Η φράση, με την ελαφρότητα ενός αστείου, έκρυβε το βάρος μιας βιβλιοθήκης. Γιατί κάθε του έργο, όπως και κάθε σκονάκι, είναι μια πυκνή απόσταξη γνώσης - όχι απαραίτητα αυτής που κατακτάται, αλλά αυτής που διαφεύγει. Της γνώσης που αφήνει ίχνη σε κιτρινισμένα περιθώρια, σε εικονογραφήσεις άγνωστης προέλευσης, σε υποσημειώσεις που κανείς πια δεν θυμάται ποιος τις έγραψε. Ο ζωγράφος του 2017 σε προγενέστερη έκθεση στου Καλφαγιάν μπροστά από το "Σκονάκι στην Ιστορία της Τέχνης" με έμπνευση από τον Ε. Γκόμπριχ. @Γιώργος Μυλωνάς Στην πέμπτη του ατομική έκθεση στην Kalfayan Galleries, με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Αυτόπτης Μάρτυρας του Χρόνου", ο Ντόνεφ δείχνει να αναλαμβάνει ρόλο σχεδόν βιβλιοθηκονόμου της μνήμης, ενός γραφιά του αχαρτογράφητου. Το έργο του κινείται με φυσικότητα ανάμεσα στην...