Ένα έθνος που βασανίζεται να παραμείνει χώρα, και όχι... χώρος. Το δικό μας, φυσικά. Οι μακρινοί κληρονόμοι των μεγάλων ιδεών, που άλλαξαν τον κόσμο. Από την κλασική Αθήνα της αρχαιότητας, μέχρι την οραματική έμπνευση του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και την αισθητική αφύπνιση της Αναγέννησης, ο δυτικός άνθρωπος κοντοστέκεται για να κοιτάξει πίσω, όσο χρειάζεται για να τρέξει στο μέλλον που ξεδιπλώνεται μπροστά του, με περίσσευμα ανατροφοδοτούμενης αυτοπεποίθησης. Η τρέχουσα εκδοχή του έθνους μας, δεν προσφέρει επαρκή παραδείγματα, κίνητρα και επιχειρήματα ώστε να διεκδικούμε εκείνη την κληρονομιά. Εδώ και πολλά χρόνια, μετά την παγκόσμια κρίση του 2008 και πολύ εντονότερα μετά την εθνική καταστροφή των Μνημονίων, η Ελλάδα "μικραίνει". Η εθνική ηχώ εξασθενεί, και οι νότες που ταξιδεύουν στο διαρκές μέλλον της ανθρωπότητας παραπέμπουν περισσότερο σε παραφωνίες. Κακοφωνίες. Ανορθογραφίες. Ένας λαός βαθιά συναισθηματικός σαν τον δικό μας...