Του Χρήστου Χωμενίδη Από όταν εκδόθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα, το "Σοφό Παιδί", και λοξοδρόμησα από τη δικηγορία στη συγγραφική, από το μακρινό 1993, ακούω το ίδιο παράπονο. Από ομοτέχνους, από βιβλιοπώλες, από δημοσιογράφους ειδικευμένους σε θέματα πολιτισμού: "Οι Έλληνες δεν διαβάζουν πια... Οι καινούργιες γενιές δεν θα ανοίγουν βιβλίο...". Όσοι είναι συνομήλικοι με το "Σοφό Παιδί", έχουν πατήσει πλέον τα τριανταδύο - ίσως να έχουν κιόλας δικά τους παιδιά. Έχουν σίγουρα "έξυπνα" κινητά - και ποιος δεν έχει, αν εξαιρέσεις τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Σκρολάρουν και αλληλεπιδρούν στα σόσιαλ μίντια. Η ικανότητα του μέσου σημερινού ανθρώπου να συγκεντρωθεί και να παρακολουθήσει μια ταινία, πόσο δε μάλλον να απορροφηθεί από ένα εκτενές γραπτό κείμενο, έχει μειωθεί δραματικά. Οι οθόνες μάς έχουν ρουφήξει. Και όμως. Με την έξοδο από τα μνημόνια, η εντόπια βιβλιοπαραγωγή επανήλθε σταδιακά στα προ της κρίσης επίπεδα. Σύμφωνα με τα απολύτως...