Η ελληνική αγορά εργασίας μοιάζει να ισορροπεί ανάμεσα σε δύο κόσμους. Ο τουρισμός και η εστίαση δημιουργούν χιλιάδες θέσεις, αλλά συνήθως με ευέλικτους όρους και διάρκεια έως το τέλος της τουριστικής σεζόν. Από την άλλη, οι μόνιμες θέσεις σε τομείς υψηλής εξειδίκευσης παραμένουν περιορισμένες και ως εκ τούτου δυσεύρετες. Αποτέλεσμα είναι το εργατικό δυναμικό να κινείται σε ένα διαρκές εκκρεμές μεταξύ σταθερής και ευέλικτης εργασίας. Η διεθνής εμπειρία φωτίζει τις αντιθέσεις. Σκανδιναβικές χώρες, με ισχυρά δίκτυα πρόνοιας, ενσωματώνουν την ευελιξία μέσα σε μοντέλα που εξασφαλίζουν επανακατάρτιση και αξιοπρεπείς απολαβές. Στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της περιφέρειας, η ίδια "ευελιξία" σημαίνει απλά χαμηλός μισθός και αβέβαιες προοπτικές. Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, στην ετήσια έκθεσή της, προειδοποιεί ότι η επέκταση των μη-τυπικών μορφών απασχόλησης "εγκυμονεί κινδύνους για την κοινωνική συνοχή και την αγοραστική δύναμη των...