Τους βλέπω, μετά το συνέδριο τους και τους λυπάμαι. Στα πρόσωπα τους είναι ζωγραφισμένη μια βαθιά υπαρξιακή μελαγχολία, ένα άγχος οριστικού πολιτικού θανάτου. Εκεί στην έρημη πια Κουμουνδούρου που κάποτε έσφυζε από τα πήγαινε έλα υπουργών και κραταιών παραγόντων, ψυχανεμίζονταν βέβαια το αναπότρεπτο της πορείας τους. Λογικά, με το τέλος αυτού του συνεδριακού τριημέρου, συνειδητοποίησαν το οριστικό κατέβασμα των ρολών του μαγαζιού. Όχι μόνο δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα επανάκαμψης, ούτε καν λόγο ύπαρξης έχουν. Κατηφορίζοντας μάλιστα προς το παλιό 3% των μητρικών τους σχηματισμών, αντιλαμβάνονται κάτι ακόμα δραματικότερο. Ότι το "ΚΚΕ-Εσωτερικού" και μετά ο "Συνασπισμός", μπορεί να ταλαιπωρούνταν επί χρόνια στα όρια της εισόδου στη Βουλή, είχαν όμως έναν πολιτικό και ιδεολογικό χώρο να εκφράσουν και να καλύψουν. Ανάμεσα στις τότε δυο μεγάλες δυνάμεις του αστικού δικομματισμού (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και το ισχυρό φιλοσοβιετικό ΚΚΕ, περίσσευε ένα...