Η στάση της σημερινής Αριστεράς απέναντι στην Παλαιστίνη δεν είναι ζήτημα γεωπολιτικής. Είναι πίστη. Ένα είδος πολιτικού θρησκεύματος, με σύμβολα, ψαλμούς και ιερά δόγματα. Και όπως κάθε θρησκεία, δεν χρειάζεται λογική. Χρειάζεται συναίσθημα, ενοχή και έναν εχθρό. Από το 1948 και μετά, η Αριστερά είδε στο Ισραήλ όχι ένα κράτος που επιβίωσε μέσα σε εχθρικό περιβάλλον, αλλά το απόλυτο σύμβολο της "δυτικής αλαζονείας". Ένα προτεκτοράτο της Δύσης μέσα στη Μέση Ανατολή, έναν μικρό Αμερικανό της Ανατολής. Και απέναντί του, οι Παλαιστίνιοι - φτωχοί, άοπλοι, αδικημένοι. Το τέλειο σενάριο για μια αφήγηση που χρειάζεται πάντα "θύματα" και "καταπιεστές". Από τότε, η Αριστερά δεν βλέπει σύνορα, στρατούς ή ιδεολογίες. Βλέπει μόνο ρόλους. Ο ισχυρός είναι ο κακός. Ο αδύναμος είναι ο καλός. Τέλος. Δεν χρειάζεται να ξέρεις ποιος έριξε πρώτος τη ρουκέτα ή ποιος χρηματοδοτεί ποιον. Αρκεί να δεις ποιος φορά στολή και ποιος μαντήλα. Η ηθική υπόθεση έχει...