Η Πωλίνα Κασιμάτη επιμένει στην ανθρώπινη μορφή. Όχι ως σύμβολο, αλλά ως παρουσία. Συγκεντρώνει έργα των τελευταίων είκοσι και πλέον χρόνων σε μια έκθεση στη Δημοτική Πινακοθήκη Λέφα του Ψυχικού, που δεν συνιστά απλώς μια επισκόπηση του έργου της, αλλά μια εσωτερική ανασκαφή. Μια πορεία πίσω και μέσα, στην καρδιά του ανθρώπινου: εκεί όπου το πρόσωπο, το περίγραμμα και η ύλη δεν είναι εικονογραφικά εργαλεία, αλλά γλώσσες της εμπειρίας. Γιατί ζωγραφίζει πρόσωπα; Δεν πρόκειται για σπουδή της μορφής, ούτε για αποτύπωση ψυχολογικών χαρακτηριστικών. Τα πρόσωπά της δεν εξηγούν. Μας σταματούν. Είναι εκεί για να μας κοιτάξουν, να μας καθηλώσουν, όχι με το βλέμμα τους, αλλά με την παρουσία τους. Η ζωγράφος δεν αναζητά το αφηγηματικό περιεχόμενο του προσώπου, αλλά τη δόνηση της παρουσίας του. Όπως η ίδια σημειώνει: "το βλέμμα τους με κοιτά, με ακινητοποιεί. Η ζωγραφική είναι η ανάγκη να τους κρατήσω κοντά μου". Η φράση αυτή δεν δηλώνει απλώς...