Κάθε δημοπρασία είναι μια χαρτογράφηση μνήμης. Εκτός από την εικόνα της αγοράς, φανερώνει και τον τρόπο με τον οποίο καλλιεργήθηκε η ιδέα της ελληνικότητας μέσα από την τέχνη. Τα έργα που ξεχωρίζουν δεν το κάνουν επειδή αναπαράγουν το γνώριμο, αλλά επειδή ανασύρουν από το βάθος του, προσωπικές αλήθειες. Κάποιες φορές με κώδικες υπαινικτικούς, άλλες με χειρονομίες που απηχούν τον τρόπο του δημιουργού. Ένα έργο που εμπεριέχει το στοιχείο αυτό χωρίς να κραυγάζει, είναι ένα μικρό σε διάσταση (21,5 × 15,5 εκ.) αλλά εξαιρετικά εκφραστικό πορτραίτο, που βγάζει ο οίκος Βέργος σε δημοπρασία στο Ζάππειο (Nεοελληνική Ζωγραφική και Γλυπτική, 19oυ & 20ού αιώνα, Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου). Το πρόσωπο που πλάθει ο Γιάννης Μόραλης δεν ενδιαφέρεται για την ατομική ταυτότητα. Χτίζεται με συγκρατημένες χρωματικές αξίες (μόλις τρεις χρώματα) και δομική αφαίρεση, που οδηγεί σε μια μορφή "γνωστή", όχι γιατί την αναγνωρίζουμε, αλλά γιατί την ανακαλούμε από το...