Του Άγη Βερούτη Η οικογένεια του προπάππου μου είχε 11 παιδιά. Ο συνονόματος παππούς μου ήταν ο τρίτος από 11 παιδιά. Στον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο σκοτώθηκε ένας από τους δύο μεγαλύτερους αδελφούς του, και έτσι έμειναν 10. Η προγιαγιά μου η Ασπασία, εκτός από τη φροντίδα του σπιτιού και του άντρα της, αφιέρωσε για 30 χρόνια ανελλιπώς όλες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας της στη φροντίδα και στο μεγάλωμα αυτών των 11 παιδιών. Θυμάμαι ο συγχωρεμένος ο παππούς μου σε όλη τη ζωή του, όποτε ανέφερε το όνομα της μητέρας του θόλωναν τα μάτια του και ένα ανεπαίσθητο δάκρυ ευγνωμοσύνης έλαμπε στο γερασμένο του πρόσωπο. Ένας άνθρωπος, και ειδικότερα μία γυναίκα, που παίρνει απόφαση να αφιερώσει ολοκληρωτικά την ύπαρξη της στο να αναστήσει ένα τόσο μεγάλο αριθμό παιδιών, ουσιαστικά αποτελεί έναν εθνικό ήρωα. Μία τέτοια σημερινή ηρωίδα, μια μάνα 10 παιδιών, μου έστειλε χθες μια επιστολή με το παράπονό της, ότι στα περισσότερα πράγματα η ελληνική...