Το περασμένο Σάββατο είχα την τύχη να παρακολουθήσω την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Είναι δύσκολο να υπερτιμηθεί το πόσο διαχρονικό παραμένει το μήνυμά της, ειδικά για όσους ασπάζονται τον κλασικό φιλελευθερισμό. Η τραγωδία αυτή, παρά τη χρονική απόσταση των δυόμιση χιλιετιών, προσφέρει τρία τρανταχτά μαθήματα για τους υπερασπιστές της ατομικής ελευθερίας και των περιορισμών της εξουσίας. Πρώτον, η "Αντιγόνη" είναι ένα διαχρονικό σύμβολο της σύγκρουσης ανάμεσα στην ατομική συνείδηση και τον κρατικό αυταρχισμό. Η Αντιγόνη δεν υπακούει στην εντολή του Κρέοντα να εγκαταλείψει τον αδερφό της άταφο, επειδή θεωρεί ότι το ηθικό και προσωπικό της καθήκον είναι ανώτερο από οποιοδήποτε κυβερνητικό διάταγμα. Η σύγκρουση αυτή υπενθυμίζει στους φιλελεύθερους ότι η κρατική εξουσία δεν έχει το δικαίωμα να καταργεί θεμελιώδεις ατομικές ελευθερίες και να παραβιάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στο όνομα της δήθεν "κοινωνικής...