Κάθε πρόβλεψη για το πότε επιτέλους εν έτει 2025 θα επικρατήσει επί γης ειρήνη, είναι αρκούντως παρακινδυνευμένη. Καθημερινά παρελαύνουν από τα κανάλια πολιτικοί επιστήμονες και διεθνολόγοι, λέγοντας τις δικές τους εκτιμήσεις που στις μέρες μας του απρόβλεπτου, μοιάζουν με μη εκπληρούμενες προφητείες. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά στα πολεμικά παιδία, στην Ελλάδα η πολιτική σκηνή έχει για πρωταγωνιστές της πρόσωπο, που κανονικά προορίζονται για δεύτερους και τρίτους ρόλους. Με αυτοπεποίθηση, που δεν την χωράει ο νους, παριστάνουν τους σπουδαίους, με όσα λένε και όσα πράττουν, θυμίζοντας τον Θανασάκη τον πολιτευτή του κινηματογράφου. Του Τάσου Παπαδόπουλου Παρ όλα αυτά, το φιλοθεάμον κοινό αντί να τους πάρει με τις λεμονόκουπες, μιας και πρόκειται για πονηρούς πολιτευτές, τους αντιμετωπίζει ως πρόσωπα που θα μπορέσουν να αναρριχηθούν από τα παρασκήνια στην κουίντα, παίζοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους. Πίσω από αυτά τα ευτράπελα...