Οι συστηματικοί αναγνώστες του Liberal και, ιδίως, της αρθρογραφίας της Νεκταρίας Μαραγιάννη, θα έχουν πια διαπιστώσει μια άλλη, σιωπηρή "επανάσταση" στα κινηματογραφικά πράγματα: το ιρανικό σινεμά διακρίνεται με αυξανόμενη ένταση σε διεθνή φεστιβάλ, αλλά και στη Θεσσαλονίκη, και κάθε του παρουσία φέρει έναν κοινό παρονομαστή - την αθόρυβη ή ρητή αντίσταση στο θεοκρατικό καθεστώς που συνθλίβει τη χώρα. Κάθε ταινία μοιάζει να εκφράζει τη σκληρότητα της ζωής υπό επιτήρηση, το βάρος της αποσιώπησης, την ανάγκη να μιλήσεις χωρίς συνθήματα ή λάβαρα. Οι κινηματογραφιστές του Ιράν μετατρέπουν την τέχνη σε καταγραφή ενός αποστήματος που αποζητά διέξοδο. Κι αυτή η διέξοδος, παρά τους περιορισμούς, τη λογοκρισία και τις συστηματικές διώξεις, έχει ανθίσει στη μεγάλη οθόνη. Ο Αμπάς Κιαροστάμι υπήρξε ο πρώτος που έδειξε πως η σιωπή μπορεί να μιλά πιο δυνατά από κάθε καταγγελία. Από το "Πού είναι το σπίτι του φίλου μου;" ως τη "Γεύση του κερασιού"...