Η παρακολούθηση της αμερικανικής διπλωματίας κατά τη δεύτερη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ είναι μια ιλιγγιώδης εμπειρία. Εχοντας περιστοιχιστεί από άτομα με τυφλή αφοσίωση στο πρόσωπό του στα ζωτικά χαρτοφυλάκια και έχοντας αποδεκατίσει το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, ο Τραμπ ακολουθεί το ένστικτό του, περίπου όπου τον οδηγήσει, χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για παραδοσιακές συμμαχίες, διαχρονικούς εχθρούς, ιδεολογική συνέπεια ή τα διδάγματα της Ιστορίας. Επιστροφή από τη Ριβιέρα Ενίοτε, όπως φάνηκε κατά το τελευταίο δεκαπενθήμερο στη Μέση Ανατολή, αυτό μπορεί να συνιστά κρίσιμο πλεονέκτημα. Εχοντας σιωπήσει για τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα και τη διογκούμενη βία των εποίκων κατά των Παλαιστινίων στη Δυτική Οχθη, έχοντας φλερτάρει για μήνες με την ιδέα του εκτοπισμού του πληθυσμού της Γάζας στο πλαίσιο ενός ουτοπικού σχεδίου ανάπλασης της περιοχής, ο Αμερικανός πρόεδρος άλλαξε εντελώς πλεύση τον περασμένο μήνα. Συντάχθηκε...