Του Γεωργίου Ι. Μάτσου* Η Γαλλία συχνά διετέλεσε προπομπός των νεοελληνικών πολιτικών πραγμάτων. Οι επαναστατικές προκηρύξεις του Ρήγα Φεραίου εμπνέονταν από τη σύγχρονή του γαλλική επανάσταση. Ο Καραμανλής συγκρινόταν με τους Ντεγκώλ και Ζισκάρ, ο Ανδρέας με τον Μιττεράν, οι δε προεδρικές υπερεξουσίες του Συντάγματος του 1975 με αυτές στο γαλλικό Σύνταγμα του 1958. Οι αναλυτές κοιτούν συχνά τη Γαλλία, εκτιμώντας ή προεξοφλώντας εξελίξεις για την υπόλοιπη Ευρώπη. Η ήττα του Ναπολέοντα το 1815 έφερε μεν τη Γαλλία στρατιωτικά σε δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη μοίρα στην Ευρώπη (ουδέποτε μπόρεσε έκτοτε να νικήσει μόνη της τους Γερμανούς), πολιτικά όμως η Γαλλία διατηρούσε ρόλο αναντίστοιχα αυξημένο. Βασικός λόγος προς τούτο ήταν, ότι η γαλλική επανάσταση γέννησε το σύγχρονο δημοσιοϋπαλληλικό κράτος, υποκαθιστώντας την εξουσία μονάρχη, ευγενών και ρωμαιοκαθολικισμού. Το γαλλικό μοντέλο αντέγραψαν και τα λοιπά ευρωπαϊκά κράτη. Ακόμη και η...