Πριν εξήντα χρόνια μαθητής του Γυμνασίου άκουγα κάθε βράδυ στις 12 από το τεράστιο ξύλινο οικογενειακό ραδιόφωνο το αναλυτικό δελτίο ειδήσεων, όπου τα κόμματα της εποχής έβγαζαν ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, που κάθε μια από αυτές απαντούσε στο αντίπαλο κόμμα. Ήταν τόσες πολλές οι δηλώσεις και οι απαντήσεις που ακολουθούσαν, που στο τέλος με έπαιρνε ο ύπνος. Τελειώνοντας το δελτίο ειδήσεων έκλεινε το ΕΙΡ και τότε ακολουθούσε έως τις έξι το πρωί ένας μακρόσυρτος ιδιαίτερα ενοχλητικός ήχος. Του Τάσου Παπαδόπουλου Κάποια στιγμή ερχόταν η μητέρα μου στο δωμάτιό μου και έκλεινε το ραδιόφωνο. Το πρωί όταν ξυπνούσα, την άκουγα να μου κάνει δριμύτατες παρατηρήσεις, γιατί σχεδόν κάθε βράδυ με έπαιρνε ο ύπνος, χωρίς να κλείσω το ραδιόφωνο. Πέρασαν χρόνια από τότε. Μας προέκυψε μια δικτατορία, που χρησιμοποίησε ως επιχείρημα, έστω και αίολο, την πολιτική φαυλότητα εκείνης της εποχής, προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Κι αυτό είναι...