Του Άγη Βερούτη Η Ελλάδα βρίσκεται για άλλη μία φορά σε σταυροδρόμι. Η συμφωνία για αύξηση των αμυντικών δαπανών των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ στο 5% του ΑΕΠ μοιάζει, εκ πρώτης όψεως, με δυσανάλογο βάρος για μια χώρα που μόλις βγήκε από πολυετή δημοσιονομική ασφυξία και παλεύει ακόμα με το υψηλό δημόσιο χρέος και τη χαμηλή παραγωγικότητα. Η δαπάνη 5% του ΑΕΠ για άμυνα, δηλαδή περίπου €10 δισ. ετησίως για την Ελλάδα, μοιάζει με ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της δημοσιονομικής ισορροπίας. Σε ένα κράτος όπου το ΕΣΥ ζητάει πρόσθετες επενδύσεις, η δημόσια παιδεία θέλει εκσυγχρονισμό και οι υποδομές χρειάζονται συντήρηση και δρομολόγηση έργων δεκαετιών στην περιφέρεια, το να δαπανώνται τόσα για αμυντικές δαπάνες δημιουργεί εύλογες αντιδράσεις. Εκτός εάν... Όπως κάθε κρίση, έτσι και αυτή η "υποχρέωση", εφόσον αξιοποιηθεί στρατηγικά και όχι με τον ξενολατρικό τρόπο του παρελθόντος, μπορεί να μεταμορφωθεί σε τεράστια εθνική ευκαιρία: την αναγέννηση...