Η δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα μοιάζει παγιδευμένη σε ένα αλλόκοτο παράδοξο: όσο βελτιώνονται οι δείκτες, τόσο βαθύτερη εμφανίζεται η αίσθηση στασιμότητας. Η ακρίβεια πιέζει, η κόπωση δεν λέει να περάσει, και οι ανισότητες δεν έχουν σβήσει. Όμως η εικόνα της οικονομίας δεν επιτρέπει πια εύκολη καταστροφολογία. Η χώρα έχει ανακάμψει σε επίπεδα που πριν λίγα χρόνια φάνταζαν εξωπραγματικά ή ακόμη και απαγορευτικά. Το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει πρόοδος. Είναι γιατί πολλοί επιμένουν πως δεν την βλέπουν. Το 2015, περισσότεροι από ένας στους τρεις (35,7%) ζούσαν κάτω ή στο όριο κινδύνου φτώχειας. Σήμερα το ποσοστό αυτό έχει πέσει στο 26%. Η διαφορά δεν είναι τυχαία ή ευκαιριακή. Συνδέεται με την πτώση της ανεργίας, με τις επαναλαμβανόμενες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και με αρκετά κοινωνικά μέτρα που εφαρμόστηκαν χωρίς τυμπανοκρουσίες. Είναι εύκολο να προσπεραστεί αυτή η εξέλιξη, ειδικά όταν το μάτι εκπαιδευτεί να βλέπει μόνο την...