Του Γεωργίου Ι. Μάτσου* Η χθεσινή "λησμοσύνη" εκ μέρους του ρωσικού ΥπΕξ της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, που "θυμόταν" όμως το πραξικόπημα της 15-7-1974, απέδειξε γιατί δεν πρέπει να "ποδοσφαιροποιούνται" ξένοι πόλεμοι που μόνον έμμεσα σχετίζονται με την Ελλάδα. Η "ποδοσφαιροποίηση" οφείλεται κατά βάθος στην έλλειψη γνησίως ελληνικού ρόλου στη διεθνή πολιτική. Η Ελλάδα δεν έχει ενεργό ρόλο ούτε καν στα δικά της προβλήματα. Η μη άσκηση ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ωθεί τους Έλληνες σε υποστήριξη ξένων εμπολέμων πλευρών. Ιδίως έναντι της Ρωσίας, ο διχασμός των Νεοελλήνων είναι παμπάλαιος. Χρονολογείται από την Επανάσταση και νωρίτερα. Κατέστη οιονεί θεσμικός μέσα από το "ρωσικόν" κόμμα των πρώτων μετεπαναστατικών δεκαετιών. Εξίσου κατακριτέο με τα κόμματα "αγγλικόν" και το "γαλλικόν", το "ρωσικόν" εντούτοις είχε και έχει έρεισμα, που στερούνται τα άλλα ("αμερικανικόν" και "ευρωπαϊκόν" κόμμα σήμερα): Την κοινή θρησκευτική πίστη.