Δεν είναι καθόλου παράξενο σήµερα, σε µια εποχή όπου ο Δυτικός άνθρωπος αντιµετωπίζει προκλήσεις που αµφισβητούν όχι µόνο τη θέση του στον κόσµο αλλά και το ίδιο το αξιακό του σύστηµα, να αισθανόµαστε πιο έντονη τη σχέση µας µε την Ιστορία. Να νιώθουµε πως ζούµε "ιστορικές στιγµές". Πρόκειται για την άλλη όψη του ίδιου νοµίσµατος που κάποτε µας έκανε να πιστέψουµε ότι η Ιστορία είχε φτάσει στο τέλος της, όταν οι διεθνείς συγκυρίες έκαναν το σύστηµά µας να µοιάζει ακλόνητο και παντοδύναµο. Ήταν τα χρόνια της ιστορικής ανεµελιάς. Κοινός τόπος των δύο εποχών, της περιόδου, δηλαδή, που εγώ έµπαινα στην πολιτική και η δυτική φιλελεύθερη δηµοκρατία εµφανιζόταν ως η τελική µορφή πολιτειακής οργάνωσης, και της σηµερινής περιόδου, όπου αυταρχικά καθεστώτα και νοοτροπίες εντός κι εκτός Δύσης ενισχύονται και κανονικοποιούνται, είναι η διαδεδοµένη και ενστικτώδης, πλην όµως εντελώς ανιστόρητη, αντίληψη ότι ο κόσµος αύριο θα µοιάζει µε εκείνον...