Τα τελευταία χρόνια, η κριτική των εικαστικών στην Ελλάδα, προκειμένου να εξωραίζει άκριτα το έργο του καλλιτέχνη, συχνά θολώνει τα νερά της τέχνης με μπουφόνικα λόγια. Ο αναγνώστης όχι μόνο μένει στην άγνοια, αλλά και απομακρύνεται με αλαλαγμούς από την τεχνοκριτική: δεν αισθάνεται ότι του προσφέρει κάτι, δεν τον εκπαιδεύει· αντίθετα, τον κάνει να νιώθει "άσχετος" και ξένος προς την αισθητική. Χρόνια πριν, αυτή την ένδεια την είχε διαγνώσει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, σε μια κουβέντα του με τον Περικλή Σφυρίδη. Μέσα από τον ορισμό του "κουλτουριάρη", ο Χριστιανόπουλος δίνει μια κρυστάλλινη σελίδα που, δυστυχώς για μας παραμένει επίκαιρη. Απαντά λοιπόν στον στενό του συνεργάτη: "Ας δούμε ένα τεχνοκριτικό σημείωμα που αναφέρεται στη ζωγραφική ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Απολαύστε λοιπόν κριτική ζωγραφικής: ''Η χρονικότητα -στον τάδε ζωγράφο- είναι ψευδαίσθηση, απάτη, διάσπαση, εξαλλαγή, διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου...