Δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση να δω πολιτικά συνεταιράκια τη Ζωή με τον Στέφανο. Μόνο που δε θα το ζήσουμε ποτέ αυτό το συναρπαστικό. Ο Κασσελάκης, στο χάλι που είναι, θα το ήθελε τόσο πολύ που θα ήταν ικανός να καλέσει την Κωνσταντοπούλου ως και στο μεγαλοπρεπές σαλόνι του στο Κολωνάκι, να την κεράσει τσάι. Αλλά η αρχηγός της Πλεύσης δεν είναι ανόητη, ούτε κατατρύχεται από πολιτικούς ή άλλους συναισθηματισμούς. Θα τον εκμεταλλευτεί τον αμερικανοφερμένο όσο (και αν μπορεί) κι ύστερα θα τον πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα εκεί που πραγματικά ανήκει. Στο μηδέν της πολιτικής και της ιστορίας. Όχι ότι ο Κασσελάκης έχει πολύ ζουμί να βγάλει από το στύψιμο του και να της το προσφέρει, αλλά τέλος πάντων, η Ζωή είναι σε φάση που κάρβουνο πιάνει και χρυσάφι γίνεται, οπότε και το ελάχιστο που καρπώνεται, αναμοχλεύεται πολλαπλασιαστικά υπέρ της. Η Ζωή δεν παίζει. Ο Στέφανος από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του έπαιζε. Κέρδισε για ένα...