Είναι να μη σου τύχει. Μιλάμε για τον απόλυτο εφιάλτη. Όταν παραλύεις και με τη σκέψη ακόμα των ερπόντων ζωυφίων αλλά αναγκάζεσαι, για να γλιτώσεις από τις βόμβες του Πούτιν ας πούμε, να περάσεις μια νύχτα σε ένα υγρό υπόγειο γεμάτο αράχνες, κατσαρίδες, πιθανόν και σαρανταποδαρούσες. Ανάλογη είναι η στιγμή που η πραγματικότητα σε αναγκάζει να αναθεωρήσεις μια φιλοσοφία ζωής. Όταν ένας αρνητής των μεταγγίσεων αίματος, για παράδειγμα, βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα "ή παίρνω μια φιάλη ή αποχαιρετώ τον μάταιο τούτο κόσμο". Ένα ερώτημα υπαρξιακό - επιβίωσης ακριβέστερα - αντιμετωπίζει η κλειστή, συντηρητική και εσωστρεφής κοινωνία της Ιαπωνίας η οποία, ενώ μαστίζεται από την υπογεννητικότητα και την έλλειψη εργατικών χεριών, αδυνατεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι θα πρέπει να υποδεχθεί μεταναστευτική βοήθεια. Δεν μιλάμε για εισαγωγές Κορεατισσών παλλακίδων σαν κι αυτές που γίνονταν κατά κόρον προπολεμικά, κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής...