Του Γιώργου Ι. Κωστούλα Εισαγωγικά Το τελευταίο που θα ήθελε ένας εργαζόμενος να ακούσει, είναι, τον προϊστάμενό του να λέει: "Τι να κάνω; Αυτούς έχω, μ' αυτούς δουλεύω...". H αποθέωση της απαξίωσης, της περιφρόνησης. Το συνηθίζουν, δυστυχώς, αυτό πολλοί μάνατζερ, ως στιγμιαία, εύκολη αποφυγή ευθυνών. Κεντρικό σημείο των θέσεων που αναπτύσσονται παρακάτω είναι η επισήμανση ότι: η Αποδοχή, την οποία τόσο διακαώς (και δικαίως) αποζητούν οι προϊστάμενοι από τους υφισταμένους τους, απουσιάζει πεισμόνως, ως ζητούμενο, ως ανάγκη, και των υφισταμένων εκ μέρους των προϊσταμένων τους. Αντίθετα, οι τελευταίοι αρέσκονται, στις σχέσεις τους με τούς υφισταμένους τους, να χρησιμοποιούν, λέξεις όπως, ενθάρρυνση, υποστήριξη, εμψύχωση και βεβαίως παρακίνηση και υποκίνηση, αντί για τη λέξη Αποδοχή την οποία κρατούν, ως προνόμιο, για τον εαυτό τους. Όμως, όλες αυτές οι λέξεις και ειδικότερα οι λέξεις-έννοιες, παρακίνηση και υποκίνηση, ως εξόχως...