Του Άγη Βερούτη Πριν λίγες βδομάδες, βρέθηκα Κυριακή πρωί, με αντροπαρέα εκδοτών και δημοσιογράφων στο καφέ πάνω στο Λυκαβηττό, με θέα ολόκληρη την Αθήνα ως τον Πειραιά. Μετά τον καθιερωμένο σχολιασμό των εξελίξεων, με τις παραδοσιακές διαφωνίες και (φιλικούς πάντοτε) αφορισμούς, ανεβήκαμε κάποιοι προς τα επάνω, στα σκαλιά που βγάζουν στον Αη Γιώργη. Κάπου στη μέση της ανόδου σε ένα πλατύσκαλο, ένας ευγενέστατος μεσήλικας τουρίστας με χαιρέτησε και με παρακάλεσε να του δείξω προς τα πού βρίσκεται το στάδιο που έγιναν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες το 1896. Αφού του έδειξα που βρίσκεται το Καλλιμάρμαρο, και του εξήγησα ότι είναι φτιαγμένο από κατάλευκο πεντελικό μάρμαρο όπως η Ακρόπολη, συστηθήκαμε και μου είπε ότι είναι Τούρκος γιατρός. Απαντώντας στην ερώτησή του ότι αρθρογραφώ, μου έκανε μια χειρονομία όπως περνάς τον αντίχειρα από τη μία άκρη του λαιμού στην άλλη και κάνοντας έναν συρτό ρόγχο. Για κάποιον λόγο που μόνο εκείνος ξέρει...