Η παραδοξολογία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δημόσιου λόγου. Και οι αντιφάσεις. Ακόμα και το παράλογο. Όλα αυτά απλώς δείχνουν μια ανεπάρκεια στη συγκρότηση του. Η υποκρισία όμως αποτελεί μια ηθική στάση που επικαλύπτει τα πάντα. Το ήθος στην εκφορά του λόγου ορίζει τον τρόπο της αντιμετώπισής του. Εδώ και καιρό διάφοροι δημοσιολογούντες αμφισβητούν το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Δεν επισημαίνουν τις υπαρκτές δυσλειτουργίες του που αφορούν και κυβερνητικά πεπραγμένα. Ουσιαστικά μιλούν για κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών. Παρακολουθώ ανελλιπώς την πολιτική κατάσταση από το 1974 και μετά, και θυμάμαι πως πάντα κάποιο κόμμα ή κάποιοι "περίεργοι" δεν έβλεπαν την τομή που αποτέλεσε η Μεταπολίτευση. Και δεν αναφέρομαι στο δημαγωγικό περί "αλλαγής νατοϊκής φρουράς". Είναι λογικό σε μια δημοκρατία να ακούγονται τα πάντα, ακόμα και ακρότητες. Σήμερα, εκτός από τους ηλίθιους που διαδηλώνουν πως "η χούντα δεν τελείωσε το 73", έχουμε και αυτούς...