Του Χρήστου Χωμενίδη Η αντίληψη καλά κρατεί στην κοινωνία μας: Πρέπει να παντρευόμαστε. Όχι μονάχα τον εκλεκτό της καρδιάς μας, που πλέον -πάλι καλά- επιτρέπεται να ανήκει στο ίδιο με εμάς φύλο. Αλλά και την ομάδα μας. Και το κόμμα μας. Ακόμα δε κι έναν τρόπο, ένα στυλ ζωής, που άπαξ και το υιοθετήσουμε, οφείλουμε να το ακολουθούμε απαρέγκλιτα. Το διαπιστώνεις στο πώς συστήνουν οι περισσότεροι τον εαυτό τους όποτε τους ζητείται, συχνά και δίχως να τους ζητηθεί: "Είμαι ο Μανώλης, Θρύλος και Δεξιός, προσκυνώ Άρχοντα Νότη Σφακιανάκη, κερί ανάβω να τον ξαναδώ στην πίστα!" Ή "είμαι η Μάιρα, λατρεύω Λεξ, queer κινηματογράφο και μικρές Κυκλάδες..." Οι προτιμήσεις του καθενός γίνονται ιδιότητες και συγκροτούν την ταυτότητά του. Οφείλουν δε να ταιριάζουν μεταξύ τους. Εάν η Μάιρα έσκαγε στα Κουφονήσια ακούγοντας τον αετό που πεθαίνει στον αέρα, οι συμπαραθεριστές της θα την κοίταζαν τουλάχιστον καχύποπτα. Εάν η Ολυμπιακάρα Μανώλης παράγγελνε...