Στο όρος Βόιο και σε υψόμετρο 1300 μέτρων, υλοτόμοι της περιοχής ξυλεύουν μια συστάδα δάσους αγριοβελανιδιάς. Πρόκειται για εργασία που τις περισσότερες φορές γίνεται σε δύσκολες μετεωρολογικές συνθήκες και σε τόπους που είναι σχεδόν αδύνατη η χρήση μηχανοκίνητου μέσου. Οι κομμένοι κορμοί δένδρων, αφού τεμαχιστούν μεταφέρονται από τις κακοτράχαλες πλαγιές του δάσους, με μουλάρια, σε ειδικά ξέφωτα, που έχουν διαμορφωθεί σε διαφορά σημεία προκειμένου στην συνέχεια να μεταφερθούν στις πόλεις. Παρ' όλη την εξέλιξη των μηχανοκίνητων μέσων, οι γεωμορφολογικές συνθήκες των δασών της περιοχής, τις περισσότερες φορές δεν επιτρέπουν τη χρήση τους αφού αυτό προϋποθέτει τη διάνοιξη ακόμη περισσότερων πρόχειρων δασικών δρόμων, γεγονός που θα επηρέαζε την άγρια ζωή αλλά και τη σπάνια χλωρίδα τους. Έτσι, η χρήση των μουλαριών που τα προηγούμενα χρόνια μετέφεραν εμπορεύματα και προϊόντα στα χωριά της ορεινής Ελλάδας, σήμερα κρίνεται απολύτως...