Η παραπάνω εικόνα εκτυλίσσεται κοντά στη φύση μία ώρα απογευματινή και ενέχει μία αντιστροφή: δεν ταίζει η μητέρα το παιδί ως είθισται, αλλά το παιδί τη μητέρα. Το πρόσωπο του μικρού κοριτσιού αποστρέφεται το κοινό και με παιχνιδιάρικη διάθεση ανοίγει το στόμα της μητέρας με το ένα του χέρι και με το άλλο κρατά ένα κουτάλι. Το πρόσωπό της είναι μεν αυστηρό αλλά προσηλωμένο στις κινήσεις της κόρης της, η οποία αποτελεί -και ζωγραφικά- μία προέκταση της μητέρας της. Αμφότερες με φόρεμα και μαλλιά σχετικά κοντά: της κόρης κοντοκουρεμένα με καστανές μπούκλες, της μητέρας πιθανόν πιασμένα σε χαμηλό κότσο καθότι δεν είναι διακριτό το πίσω μέρος του κεφαλιού της. Οι φιγούρες είναι τοποθετημένες σε ένα ξύλινο κιόσκι που δίνει την εντύπωση ότι αγκαλιάζει την τρυφερή στιγμή. Στοιχεία της φύσης συνομιλούν με την ανθρώπινη φύση στην οποία εμπεριέχεται η επιθυμία της ανακάλυψης, ειδεμή η επιθυμία των παιδιών να αναζητήσουν, να μάθουν, όπως έχει...