Είμαι λάτρης του παλαιού Ελληνικού κινηματογράφου. Θεωρώ ότι πολλά από τα έργα του αποτελούν πλήρεις κοινωνιολογικές αναλύσεις της εποχής τους και, λόγω επαγγελματικής "διαστροφής", πάντα τα παρακολουθούσα και μέσα από αυτό το πρίσμα. Μια ταινία όμως είχε ένα ιδιαίτερο μήνυμα που αποτέλεσε και την αφορμή για τη συγγραφή αυτού του άρθρου: "Η Βίλα των Οργίων". Ο αξεπέραστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ως Ενωμοτάρχης της τότε Χωροφυλακής, κάνει μια απλή αλλά απολύτως ακριβή ανάλυση για τη λειτουργία των σωμάτων ασφαλείας. Παρομοιάζει την κοινωνία με μια "πιατέλα" γεμάτη "λογιών-λογιών μεζέδες" - δηλαδή κακοποιούς. "Εμείς τι κάνουμε;" ρωτά τον υφιστάμενό του. "Τσιμπάμε τον έναν, τσιμπάμε τον άλλον". "Ώσπου αδειάζει η πιατέλα", απαντά εκείνος. "Όχι", λέει ο διοικητής, "η πιατέλα δεν αδειάζει ποτέ". "Γιατί;" "Έτσι! Δουλειά της πιατέλας είναι να φουρνίζει· δουλειά δική μας είναι να τσιμπάμε". Τόσα χρόνια εγκληματολόγος, δεν άκουσα ποτέ...