Μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στη σημιτική οκταετία και την μητσοτακική εξαετία είναι το γεγονός ότι ο σημιτικός εκσυγχρονισμός που αποτέλεσε το ιδεολογικό επιστέγασμα της μεταπολίτευσης, επικαθορίζεται από μια αριστερή ηγεμονία με παγκόσμιες διαστάσεις ενώ, μετά το 2019, η παλιά Αριστερά έχει εισέλθει σε μια ανεπίστρεπτη παρακμή. Στο προσκήνιο βρίσκονται πλέον ιδέες και πρακτικές της "συντήρησης", όπως η αξιολόγηση, η αξιοκρατία, η εξύμνηση της επιχειρηματικότητας και της απόδοσης, η φορολογική και δημοσιονομική ισορροπία, σε αντίθεση με τη γενικευμένη επιτρεπτικότητα, την ηδονοθηρία, την καταναλωτική ροπή και την προοδευτική ρητορεία της ύστερης μεταπολίτευσης. Συνεπώς, ο σημιτικός εκσυγχρονισμός είναι αδύνατο να επιστρέψει, όσο και εάν πολλοί από τους πρωταγωνιστές και τα στελέχη του πρωτοστατούν και στη νέα συγκυρία και κάποτε συνεχίζουν να διακινούν ψήγματα της παλιάς ιδεολογίας τους. Κάτω από τις νέες συνθήκες και εξ ανάγκης...