Οι μικρές πατούσες τρέχουν στην ακτή παράλληλα με τα τεντωμένα χεράκια προς της θάλασσας τη μεθυσμένη ευωδιά και τον παφλασμό των κυμάτων. Τα φωτεινά μάτια κλείνουν αυθόρμητα και το χαμόγελο γίνεται πιο πλατύ καθώς τα δάχτυλα των ποδιών βρέχονται από το "άπλωμα" της θάλασσας στην παραλία. Η ματιά παρατηρεί εκείνη του παιδιού, τα χέρια του κινούνται προς τα κουβαδάκια και την αμμουδιά, έφτασε η ώρα της κατασκευής κάστρου. Η παραπάνω στιγμή μας είναι οικεία έστω και βιωματικά μιας και η θάλασσα δροσίζει την ψυχή κάνοντάς την να αναπολεί και να ευφραίνεται καθοδηγούμενη από τη μνήμη. Ο νους επαναπαύεται σε στιγμές της παιδικής ηλικίας πλάι στη θάλασσα, τότε που τα ρολόγια δεν είχαν σημασία. Τότε που, τους πύργους στην άμμο χαλούσε άθελά του το κύμα εκείνο το οποίο έσκαγε απροειδοποίητα, φέρνοντας μαζί του φύκια, χαλίκια και κοχύλια· αυθόρμητη η κίνησή μας να τα πιάσουμε και ορισμένα από αυτά να τα τοποθετήσουμε στο αυτί μας, μην τυχόν...