Κάθισα χθες σε τραπέζι πενήντα ατόμων. Η βάφτιση του μικρούλη ήταν πολύ χαριτωμένη, αλλά η συζήτηση πήγε γρήγορα από το κλάμα στην κολυμβήθρα στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή. Ήταν λογικό, είχαν περάσει μόνο 12 ώρες από τον βομβαρδισμό των Αμερικανών στις πυρηνικές εγκαταστάσεις των Ιρανών. Το δείγμα των συνδαιτυμόνων ήταν εντελώς τυχαίο, όπερ σχετικά αντιπροσωπευτικό της εγχώριας κοινής γνώμης. Οι αντιδράσεις ποικίλες, αλλά πολύ ενδεικτικές. Καταγράφω μερικές, προσπαθώντας να κατηγοριοποιήσω στοιχειωδώς τον κόσμο που κουτσόπινε συζητώντας τα συναρπαστικά καθέκαστα. Μία κατηγορία είναι αυτοί που έπαθαν σοκ από τη δύναμη πυρός και την αποτελεσματικότητα των Αμερικανών και των Ισραηλινών. Είναι εκείνοι που εντυπωσιάζονται από την ισχύ εθνών ή προσωπικοτήτων, οπότε θεωρούν επιβεβλημένο να τάσσονται πάντα στο πλευρό τους. Μια δεύτερη κατηγορία είναι κάτι κουρασμένοι αριστεροί, που ναι μεν εξοργίστηκαν με την αλαζονεία και την απροκάλυπτη...