Του Άγη Βερούτη Κάτι λιγότερο από 40 χρόνια πριν, κοιτάζοντας τα εναπομείναντα υπάρχοντα μιας γυναίκας που γεννήθηκε τον 19ο αιώνα σε κάποιο ελληνικό νησί (τα κοιτούσαμε μαζί με απόγονό της), διάβασα την μια και μοναδική επιστολή που η ίδια είχε διαφυλάξει ως κόρην οφθαλμού, μοναχή της, μέσα σε ένα σκονισμένο ξύλινο κουτί κοσμημάτων από σκούρο αφρικανικό ξύλο και φίλντισι, πιθανόν από την Αίγυπτο. Η επιστολή ήταν δακτυλογραφημένη σε κατάλευκο μεταξωτό χαρτί και απευθυνόταν στην ίδια, "προς Κυρία Φιλίππα ....". Τόσο καλά την είχε φυλαγμένη που το μεταξωτό χαρτί παρέμενε κατάλευκο παραπάνω από 60 χρόνια μετά την παραλαβή της. Την επιστολή αυτή έλαβε η Φιλίππα μάλλον το Δεκέμβριο του 1921 και τη φύλαξε ως το θάνατό της, πιθανόν στη δεκαετία του '60. Η επιστολή της μιας παραγράφου απευθυνόταν στην ίδια, από τον Ελληνικό Στρατό: ο γιός της Αντώνιος Λ., είκοσι-κάτι ετών, σκοτώθηκε ηρωικά υπηρετώντας την Πατρίδα, στην Μάχη στον ποταμό...