"Εν μέρει καλά τα λέει ο μύθος. Έπρεπε να λογικευτούν λίγο τα τζιτζίκια να βάλουν στη μπάντα μισό τραγούδι για το κρύο να εξοικονομούν ολίγην της ύπαρξής τους ασωτεία. Έξω απ' το χορό, καλά τα λέει ο μύθος", γράφει η Κική Δημουλά στο ποίημά της "Υπέρ ασωτείας" και προσθέτει: " Πώς αλλιώς να κάνουν τα τζιτζίκια. Δεν αποταμιεύεται η ένταση. Δεν θα 'θελε κι αυτή να ζει περισσότερο. Όμως δεν αποταμιεύεται. Μια μέρα να τη φυλάξεις χαλάει. Κι είπα, έτσι που τη βλέπω Σωρηδόν να κείται άταφη άψαλτη να της ρίξω ένα ολάνθιστο Αμήν πριν τη διαμελίσει η κατακραυγή πριν τη σύρουν τροφή στη φωλιά τους κάτι τομάρια εαυτούλικα μερμήγκια".... Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι οι λέξεις αυτές ταιριάζουν γάντι στην περίπτωση της Ελλάδας, η οποία στα χρόνια της κρίσης ταυτίστηκε -από πολλούς επικριτές, και κυρίως τους Γερμανούς- με τον τζίτζικα στον γνωστό μύθο του Αισώπου, με τα μυρμήγκια του πειθαρχημένου δημοσιονομικά βορρά να σπεύδουν να την στηρίξουν...